Giallo Yüksek Konseyi'nin (ben ve Tuğba) son toplantısında aldığı ilke karar uyarınca "giallo janrında suçlu ve mağdur arasındaki bağlantı ile suç konusu eylemin nedenleri film boyunca belirsiz olanın ve doğa üstünün kıyılarında gezinse de, fiziğin ötesine geçmez. Katili suça yönelten güdünün temeli, her zaman için sınıfsal statükonun devamı ya da bir üst sınıfa terfi etme çabasından ibarettir".1971 tarihli Una farfalla con le ali insanguinate adlı filmde (kan lekeli kelebek olarak çeviriyorum akıcı İtalyancamla), suç mahallinin ıcığını cıcığını çıkaran yönetmen Duccio Tessari'nin Corciyo karakterini sokakta dolaştırırken, alıştığımız turistik görüntülerin arasında seyirciye göstermeyi uygun bulduğu pankartın da (yukarıda) bu meyanda anlaşılması gerektiği kanaatindeyim. Mao Bey Amca'ya ait olduğunu sandığım söz, günümüz dünyasında her kültürün bir sınıfa ait olduğunu, sanat için sanat ya da sınıfların üzerinde bir sanatın mevcut olmadığını buyuruyor. Lafı kıçından anlamak mazeretim, işime gelen yere çekmek ise meziyetimdir (Kadıköy - Pendik hattında çalıştırdığım minibüsten bir alıntı). Diğer kanıtım, Terry Eagleton'ın Edebiyat Kuramı adlı kitabında 19. yüzyıl İngiliz edebiyatının işçi sınıfı üzerindeki sakinleştirici etkisinden söz ettiği bölümdü fakat o kadar araştırmacı yazıcı olamadığım için anmakla yetiniyorum (kitap yanımda değil yahu).
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder