PROFONDO ROSSO FİLM MÜZİKLERİ

Müzik dinleme eyleminin -ya da durumunun- kendi yolunu çizmeye başladığı ergenlik döneminde progresif rock adı verilen müzik türü, aşılması zor bir engeldi benim için. O yıllar içinde bulunduğum halet-i ruhiyeye uygun müziklerin tümünün baştan sona yeknesak bir ritme dayalı, distorsiyonlu, sert ve mümkünse belli seviyede bir anksiyeteyi dile getiren cinsten olması bir zorunluluktu. Oysa King Crimson, Eloy, Yes gibi grupların müziklerini kolay formüle edemiyor, dinledikçe içime sıkıntılar basıyor, daha da vahimi, bu grupların dinleyicisi ağır görünümlü genç kızların gönlünü fethedecek frekansı yakalamakta muvaffak olamıyordum. Çevremde dürüst bir insan olarak bilindiğimden, dinliyormuş gibi yapmam maalesef olası değildi. Progresif rock'la aramıza giren kara kedinin dünyaya gelişi bu tarihe rastlıyor sanırım.

Elbette, herkes gibi ben de yaşlandım. Müziğe yaklaşımım da, moruklaşmaya yüz tuttuğunda sahte bilgelik kaftanını kuşanıp etrafına hoşgörü ışıkları saçan insanlarınkine benzer bir esnekliğe erişti. Tahammül sınırlarımın tarumar olmasıyla birlikte, 'ilerici' tavrıyla pek çok müzik türüne ilişen bu müzik türü benim için de ulaşılabilirdi artık. Yine de elim ikide bir Minor Threat'e, Hüsker Dü'ya gitmiyor değildi ve bizde 'sazını yenmek' diye tabir edilen aşkın enstrumentalite, pek de yenilir bir nane gibi gelmiyordu.

Sonra karşıma Goblin çıktı. Ama hayır, hiçbir şey değişmedi. Bu bir aydınlanma hikayesi değil ne de olsa. Goblin grubunu ilk kez Profondo Rosso'yu izlerken duydum. Argento'nun filmdeki karelerin her bir noktasına hükmeden görselliğine kattığı genişleme duygusuydu Goblin'i etkileyici kılan. Yönetmenin filmlerinde kullandığı disiplinler arası sanat anlayışının sessel karşılığını en iyi tarif eden müzikti. Görüntü, Goblin'in sesiyle birleştiğinde geride kalan duyular, kara bir simyanın peşine takılıyor ve ağzınızda kanın tadını, derişik ağırlığını ve kokusunu duyabiliyordunuz. Anlattıklarımdan iyi bir müzik dinleyicisi olmadığım, sinemadan anlamadığım ya da madde bağımlısı olduğum sonucuna ulaşmamanızı dilerim.

İçinde bulunduğumuz yılın ilk yarısında Goblin'in Profondo Rosso film müziklerinin yayınlanmasının 35. yıl dönümü dolayısıyla, Cinevox Record tarafından özel bir yeniden basım piyasaya sürüldü.

Açılır kapaklı plağın ön, arka ve iç kapak tasarımları, 1975 tarihli baskının aslına sadık bir şekilde basılmış. İç kapağın sol yanında filmdeki tahakkümüne doyamayan Argento'nun o tarihe kadarki sanat yolculuğunun kısa (!) bir tarihçesini okuyoruz. Sağ tarafta ise albümün müziklerinin Giorgio Gaslini'ye ait olduğu belirten bir ibare var. Burada küçük bir not düşelim. Argento, filmin müzikleri için önce Gaslini'yi görevlendiriyor ancak ortaya çıkan bestelerin düzenlemelerinin yumuşak ve film için yetersiz olduğunu düşündüğü sıralarda, ilk albümünü yayınlamış çiçeği burnunda Goblin bir şekilde ilgisini çekiyor ve Gaslini'nin bestelerini yeniden düzenleme işinin ihalesi Goblin'e kalıyor.



Plak, 180 gram ağırlığında ve sizin de gördüğünüz gibi, bir kenarı kana bulanarak basılmış. Plağın A yüzünü pikaba koyduğunuzda B yüzü çalıyor. Ya da tam tersi... Bunun 1975 tarihli baskının tıpkı basımıyla ilgili bir şirinlik mi yoksa 35. yıla özgü bir kurnazlık mı olduğunu bilemiyoruz. Sadece elimizdeki kopyada bulunan bir hata ise, ebay'de tekliflerinizi bekliyoruz.

Plak, içinde 60x60 cm boyutlarındaki posterle birlikte geliyor. Posterin bir yüzünde albümle ilgili İtalyan basınında çıkan makale ve kritiklerle bu baskı için hazırlanmış bir Goblin'e hürmet yazısı var. Diğer yüzde ise, Profondo Rosso'nun çeşitli ülkelerde, değişik formatlarla yayınlanmış kayıtlarının kapak fotoğrafları ile Goblin üyelerinin 1971 - 1978 tarihleri arasında bulaştıkları işlerin yer aldığı sabıka kaydı niteliğinde bir zaman çizelgesi bulunuyor.

Yalnızca 666 adet basılan plağın bir tanesi bizim elimizde. Kaldı mı sana 665! Elinizi çabuk tutun, toplama çıkarmayla zaman harcamayın.